Ευπαθείς πληθυσμοί: μια έκφραση που έχει κατακλίσει τα αυτιά μας στην προσπάθεια ενημέρωσης που γίνεται για τον κορωνοϊό.
Ποιοι πρέπει να προσέχουν, γιατί πρέπει να προσέχουμε και γιατί μένουμε σπίτι. Συνήθως στο άκουσμα αυτής της έκφρασης στο μυαλό μας έρχεται η εικόνα ενός μεγάλου σε ηλικία ανθρώπου που έχει προβλήματα υγείας, όμως πολλές φορές δεν είναι ακριβώς έτσι. Τέτοιου είδους ομάδες είναι πολλές και ενώ τείνει προς μεγαλύτερες ηλικίες δεν παύει να έχει και νεότερα άτομα μέσα σε αυτό.
Για να μην παρεξηγηθεί λοιπόν κανείς, δεν είναι μόνο η ηλικία που καθορίζει εάν θα ανήκει κάποιος σε ευπαθή ομάδα. Κάποιο άλλο νόσημα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, κάποιο καρδιολογικό πρόβλημα, κάποιο αυτοάνοσο νόσημα, εάν έχει περάσει καρκίνο ή κάνει χημειοθεραπεία, έχει αναπνευστικά προβλήματα ή η υγεία του είναι ταλαιπωρημένη, τον κατατάσσουν στην ομάδα αυτή που σημαίνει πως ούτως ή άλλως θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός από κάποιους άλλους.
Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται πως όλοι μας γνωρίζουμε απόλυτα τι μπορεί να έχουμε και τι όχι ούτε να είμαστε σίγουροι ότι εμείς δεν κινδυνεύουμε να νοσήσουμε. Παραδείγματα έχουν δημοσιοποιηθεί κι επιβεβαιώνουν το γεγονός πως όλοι μας πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Επομένως δεν χρησιμοποιούμε το «ευπαθή ομάδα» μειωτικά αλλά προστατευτικά και φροντιστικά προς τους κοντινούς μας, μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους.
Οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι ήταν, και πριν το κορωνοϊό, σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν ήταν άκρως κοινωνικό, είχαν τις συνήθειες τους, τις ανάγκες τους, κατανοούσαν το περιβάλλον με συγκεκριμένο τρόπο και περνούσε η μέρα τους με μια αίσθηση ασφάλειας όπως οι ίδιοι είχαν καταφέρει να τη φτιάξουν.
Με τις αλλαγές αυτές βρέθηκαν σε μια καινούργια πραγματικότητα, σε μια μοναξιά και απομόνωση από τους δικούς τους ανθρώπους, μη μπορώντας να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Στις περισσότερες περιπτώσεις η εξοικείωσή τους με την τεχνολογία είναι μηδαμινή, πράγμα το οποίο δεν τους επιτρέπει να κάνουν πράγματα τα οποία οι νεότεροι σε ηλικία έχουν την πολυτέλεια να κάνουν.
Όμως το Μένω Σπίτι δεν σημαίνει μένω μόνος.
Η επικοινωνία μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και πολλές φορές χωρίς τη χρήση της τεχνολογίας. Άλλωστε στα μέσα μαζικής δικτύωσης έχουμε δει τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης και συμπαράστασης, σε παππούδες και γιαγιάδες από εγγόνια που περνάνε κάτω από μπαλκόνια και τους χαιρετάνε, μέχρι και βοήθεια στο να μάθουν να χρησιμοποιούν κάποια τεχνολογικά μέσα που θα τους δώσει τη χαρά του να είναι μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους και ταυτόχρονα να μειώσει το άγχος που έχουν.
Ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι εκτός από τη μοναξιά την οποία βιώνουν, έχουν και μια αίσθηση φόβου και αβεβαιότητας για το τι μπορεί να τους συμβεί. Ακούνε ειδήσεις και νέα και ίσως έχουν την αίσθηση ότι η πρόσβαση σε νοσοκομεία και γιατρούς είναι δύσκολη αλλά ίσως και απαγορευτική στις μέρες μας, πράγμα το οποίο θα πρέπει να εξηγήσουμε ότι δεν συμβαίνει μιας και η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας είναι εφικτή.
Θα πρέπει να τους ενημερώσουμε για τις επιλογές τις οποίες έχουν τόσο στην υγεία όσο και σε βασικές ανάγκες όπως το σουπερμάρκετ, και είτε να τους βοηθήσουμε είτε να τους μιλήσουμε για τρόπους με τους οποίους μπορούν να πάρουν τρόφιμα χωρίς να βγουν από το σπίτι.
Το γεγονός είναι ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες ίσως μας φαίνονται πιο ανυπότακτοι στα μέτρα αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι με το να τους μαλώνουμε απλά τους κάνουμε να νιώσουν άσχημα και να αυξήσουμε τα επίπεδα του στρες τους τα οποία με την σειρά τους ίσως δημιουργήσουν περαιτέρω προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα υγείας τους.
Τους ακούμε, δεν τους κάνουμε να νιώθουν ότι είναι μόνοι τους και τους δίνουμε πληροφορίες οι οποίες θα τους κάνουν να νιώθουν ασφάλεια. Σε περίπτωση που τα επίπεδα άγχους και στρες τους δεν είναι διαχειρίσιμα για αυτούς μπορούμε να απευθυνθούμε σε ειδικούς ώστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.
Tip: Ενημερωθείτε για την Ενδοοικογενειακή Βία την περίοδο της Καραντίνας
